Zes redenen waarom wij voor co-ouderschap kozen

Toen Baukje en ik zochten naar manieren om onze kinderwens te vervullen, werden wij al vrij snel enthousiast over co-ouderschap. Eigenlijk is co-ouderschap in dure woorden intentioneel meerouderschap. Oftewel: wij kiezen er al voor de geboorte voor, om ons kindje op te voeden met meer dan twee ouders. In ons geval: twee mama’s én twee papa’s. Want wij wilden graag ons toekomstige kindje samen opvoeden met de biologische vaders. Maar waarom kozen we hier eigenlijk voor?

 

1. Ons kind bouwt een band op met alle biologische ouders

Eén van de redenen om niet voor een donor te kiezen, maar voor co-ouderschap is omdat zo het kindje door al haar ouders wordt opgevoed. In tegenstelling tot bij een onbekende donor, kan het kind een echte band opbouwen met haar ouders. Het kan voor een kindje fijn zijn om te zien waar ze vandaan komt, hoe ze aan haar uiterlijk en bepaalde karaktertrekken komt.

 

2. Er zijn zo ontzettend veel leuke wensvaders die we ook een kind gunnen

Wij hebben het als vrouwen nog ‘makkelijk’ met onze baarmoeders, want het enige wat wij nodig hebben is een beetje zaad van een donor. Zo makkelijk is het natuurlijk niet, maar het is niet te vergelijken met de uitdagingen waar wensvaders voor staan. Voor hen zijn de opties om hun kinderwens te vervullen vele malen beperkter, omdat zij altijd minimaal 9 maanden een moeder ‘nodig’ hebben. Maar dat maakt de kinderwens bij veel lieve wensvaders natuurlijk niet minder! Dus één ding wisten wij zeker: ons kindje zou in ieder geval héél gewenst zijn.

 

3. Het is gewoon heel leuk om een grote familie te hebben

Ik groeide op met gescheiden ouders en was beurtelings bij papa en mama, co-ouderschap dus. Ik vond dat helemaal niet vervelend, maar juist heel leuk! Want elke ouder, die elk later weer een nieuw gezin vormde met een nieuwe partner en extra kinderen, bood mij een warm en gezellig gezin. Ik kreeg niet alleen stiefouders, maar ook een halfbroertje en -zusje bij mijn vader en twee stiefzussen bij mijn moeder. Extra veel broertjes en zusjes om mee te spelen! Om maar te zwijgen over de extra (stief)opa’s en oma’s en extra cadeaus op verjaardagen en feestdagen. Ik leerde dus al vroeg dat iemand heel erg familie kan voelen, zonder daar een biologisch verwantschap mee te hebben. En die grote familie vond ik dus vooral heel leuk.

 

4. Wie zegt dat een kind van nature maar twee ouders/opvoeders kan hebben?

Voor zover bekend wordt een kind niet aangeboren met een behoefte aan één vader en één moeder. In hele volksstammen worden kinderen opgevoed door alle moeders en tantes (en niet maar door één man en één vrouw). Gelukkig durven we in Nederland al vaker buiten de hokjes te denken en zien we al vaker gezinnen met twee moeders of twee vaders. Maar ik geloof niet dat een kind maar beperkt is tot het binden aan en houden van twee opvoeders. Als het kind maar veiligheid, liefde en geborgenheid krijgt. Hoe mooi is het, dat een kind niet twee maar vier smoorverliefde ouders heeft, met ook twee keer zoveel aandacht, liefde, energie en wilskracht die daarbij hoort?

 

5. Alles over de opvoeding is van tevoren goed uitgedacht en besproken

Ons kind is geen verrassing, want zwanger worden doen we niet zomaar. Het kind is dus niet alleen gepland (voor zover je het écht kunt plannen), maar daar is ook heel goed over nagedacht. We beseffen ons dat er met twee keer zoveel meningen en wensen, ook een groter risico is op onenigheid en conflict. We zijn samen verantwoordelijk voor een mensenleven, dat is niet niks! Daarom hebben wij heel bewust gezocht naar de vaders waarmee wij de allerbeste klik hadden en op één lijn zaten op gebied van normen en waarden. Voordat we probeerden zwanger te worden, zijn er ontelbaar veel gesprekken geweest over opvoeding, school, financiën, gezondheid en dergelijke. Hoeveel ‘hetero-gezinnen’ kunnen zeggen dat ze samen voor de geboorte van hun kind al hebben gesproken over cadeaus geven, bedtijd, snoepen en hobby’s?

 

6. We houden ook wat tijd en energie over voor onszelf

Eén van de gevolgen van de opvoeding van je kind delen, is dat je ook wel eens niet je kind hebt. Natuurlijk blijf ik altijd moeder, ook als ze niet bij me is. Ik denk nu eenmaal veel aan haar. Maar ondertussen weet ik dat ons kind bij haar liefdevolle andere ouders is die met evenveel plezier en inzet voor haar zorgen. En dat geeft ons de mogelijkheid om ondertussen weer goed voor onszelf te zorgen, bij te slapen, aandacht aan werk te besteden en te werken aan onze relatie. Ik weet zeker dat ik een betere moeder ben als ik een gelukkiger (en uitgeslapen) mens ben!

Alle kinderen gaan wel eens naar de opvang omdat er gewerkt moet worden of naar opa en oma omdat het date night is. Het enige verschil is dat wij ons kind naar haar andere ouders brengen in plaats van de oppas.

 

Zitten er dan geen nadelen aan co-ouderschap? Oh zeker wel. Gelukkig kun je ook weer voorzorgsmaatregelen nemen om die nadelen en risico’s te beperken. Die maatregelen hebben wij in ieder geval zoveel mogelijk genomen. Maar daarover zullen we een andere post schrijven.